29 lipca

Nie chciałeś nam zrobić prezentu na 3-cią rocznicę ślubu, czekałeś kilka dni. Kilka dłuuugich dni. Nieziemsko bolało, ale Ty nie chciałeś jeszcze przyjść. Kazałeś mi i Tacie dwa razy na porodówce leżeć. Ale czekałeś. I ja też czekałam. Na Ciebie.
I warto było, bo kiedy rok temu 8 minut po północy Pani w okularach położyła mi na piersi małe zawiniątko, małego ciepłego kluseczka, wiedziałam, że moje życie właśnie się zmieniło. Na bardziej rozsądne, zorganizowane, poukładane. Na lepsze. Tych emocji, których doświadczyłam wtedy nigdy już nie zapomnę. Chciałam płakać ze wzruszenia, ale byłam tak szczęśliwa, że żadna łza nie miała prawa pojawić się na moim policzku. Wtuliłeś się i poczułam wtedy, że jesteś dla mnie wszystkim, a ja jestem dla Ciebie całym światem i to było najprzyjemniejsze uczucie na ziemi. Wszyscy straszyli, że będzie boleć, będzie strasznie. A ja się doczekać tego bólu nie mogłam.

Minął rok, a my z Tatkiem co jakiś czas zadajemy sobie pytanie, czy to naprawdę, czy naprawdę jesteś nasz i na zawsze już będziesz. Codziennie dziękuję Temu Na Górze, że Ciebie mamy. Patrzę jak się bawisz, odwracasz co raz głowę i sprawdzasz czy jestem, wtedy wiem, że moje życie ma sens. Piszę i płaczę, płaczę bo jestem szczęśliwa, od roku jestem notorycznie nienagannie szczęśliwa. Nie muszę robić kariery, nie potrzebuję markowych ciuchów i drogich kosmetyków. Wystarczą mi wakacje u Twoich dziadków, nie muszą być Malediwy. Do życia potrzebuję Twojego uśmiechu i pewności, że też jesteś szczęśliwy. Nigdy nie pozwolę, żeby to szczęście się ulotniło. Każdego dnia będę o nie walczyć, dla Ciebie Synku.

 Wiem, że czytają nas jeszcze-nie-matki. Nie zastanawiajcie się, nie rozmyślajcie, nie kalkulujcie. Nie będę kłamać, Wasze życie się zmieni. Swój czas trzeba podzielić na innych, zmartwień też będzie więcej. Ale to życie nabierze nowego sensu, innego wymiaru. Może będzie inne, ale na pewno będzie piękniejsze.