Czy dziecko potrzebuje rodzeństwa?

Nurtuje mnie to zagadnienie od czasu jakiegoś. Razem z DużymA tak zastanawiamy się, że chyba chcemy mieć jedynaka. To taka wersja na dziś, jak jeszcze z pieluch nie wyszliśmy ofkorz, nigdy nie wiadomo przecież co czas przyniesie :> Ale jeżeli już, to za jakiś czas (tak wiem, najlepsza różnica wieku między rodzeństwem to mała różnica wieku)  Ale jakoś nie czujemy o-bo-wią-zku zaludnienia świata.
Nie każdy przecież musi czuć potrzebę posiadania gromadki. Ale nie powiem, temat mnie nurtuje, ale bardziej ze względu na MałegoA. Nie chciałabym, żeby był taki sam samiuśki. Ja mam 3 braci, DużyA też brata ma, i posiadanie rodzeństwa to dla nas oczywistość. Dobrze mieć rodzeństwo, czasami nawet jest nawet fajnie :) Pozdrawiam braci!

• dziecko posiadające rodzeństwo jest bardziej otwarte na innych ludzi i szybciej nawiązuje kontakty;

• oczywiste, że dziecko szybciej się rozwija mając jakiś wzór do naśladowania, drugie zawsze szybciej zaczyna chodzić i mówić;

•  podobno dziecko posiadające rodzeństwo jest bardziej świadome swojej wartości;

• szybciej i łatwiej nabywa umiejętności społecznych, np. dzielenia się, kompromisu, łatwiej radzi sobie z konfliktami.

Oczywiście nie można myśleć stereotypowo, i wszystkie ewentualne wady zrzucać na poczet „jedynactwa” Osobiście znam jedynaków, którzy dzielą się, nie są zadufani w sobie, ani skupieni na realizowaniu tylko swoich potrzeb. Znam też osoby, które jedynakami nie są, a wszystkie „jedynacze” cechy można bez problemu im przypisać.

Widzę, że MałyA dzieci lubi. Szalał u dziadków za swoimi kuzynami, tylko że dla nich (5 i 3 lata) słaby z niego kompan, no gówniarz po prostu. Za synem koleżanki to samo... głaska okładając po plecach, no tak przyjaźń okazuje, co zrobić, ale sytuacja jak wyżej. Miał okazję poprzebywać z rówieśniczką i powiem Wam, że jakoś bardzo za sobą nie szaleli. Romansu nie będzie! Ale czy to wszystko od razu oznacza, że mamy OBOWIĄZEK posiadania więcej niż jednego dziecka? Bo przecież posiadanie większej ilości dzieci, chociażby wymarzonej przez większość „parki” przynosi tez jakieś trudności:

• rodzice nie są w stanie poświęcić tak samo czasu jednemu dziecku jak choćby dwójce; wymaga to lepszej organizacji czasu (co notabene złą cechą nie jest, ale dla niektórych nie do osiągnięcia (nie, nie mówię o sobie)

•  rodzeństwo oprócz wspólnych zabaw często też popada we wzajemne konflikty, kłóci się, rywalizuje. Można spotkać rodzeństwa, które szczerze się nie lubią (choć to chyba rzadkość)

•  oprócz dobrych zachowań, dzieci naśladują po sobie również wszystkie złe zachowania.

Nie bez znaczenia też jest tutaj status materialny, to dość przykre, ale prawdziwe. Co z tego, że mamy marzenie mieć 6 cudownych dzieci, jak nie pozwala nam na to stan naszego portfela. Wiem, że nie powinno się tego tak upraszczać, ale w takich czasach przyszło nam żyć. Nie uważam, że mądrym jest decydowanie się na posiadanie kilkorga dzieci, skoro nie możemy zapewnić im godnego życia. Nie mówię o ajfonach dla wszystkich i oddzielnych pokojach z łazienkami, tylko o takim zwykłym dniu codziennym. O nie martwieniu się o przeżycie od pierwszego do pierwszego.

Kwestii posiadania dzieci jednak nie da się rozstrzygnąć przy pomocy „za” i „przeciw”. To temat bardziej złożony i zbyt poważny. Warto też przy ewentualnym podejmowaniu decyzji pomyśleć nie o naszej „wygodzie” czy naszym „chcę” lub „nie chcę” ale o życiu naszego już posiadanego dziecka. Czy nie chciałoby mieć kogoś jeszcze przy sobie, poza rodzicami.

Najfajniej chyba, jak życie podejmie decyzję za nas :)     
A Wy macie jakieś zdanie na ten temat?